Ομολογία Πίστεως στην καθημερινότητα! Πόσο πιστοί νομίζετε πως είμαστε;

Πόσοι γνωρίζουν στον χώρο εργασίας σας ή στο σχολείο σας –αν είστε μαθητές- και γενικά στο ευρύτερο περιβάλλον σας ότι  νηστεύετε; Δεν λέω να το φωνάζουμε, αλλά στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι –τεχνηέντως- αποφεύγουμε τέτοιου είδους συζητήσεις ή και γεύματα με τρίτους για να μην καταλάβουν πως  νηστεύουμε!

Γιατί τα λέω αυτά; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί αν ζούσαμε την εποχή που έζησε και ο Χριστός, με ποιο μέρος θα ήμασταν; Θα ήμασταν με αυτούς που φώναζαν «Ωσαννά» ή από αυτούς που φώναζαν «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν»; Θα ήμασταν ένας από τους μαθητές του Κυρίου, ή μαζί με τους Φαρισαίους που τους κυνηγούσαν;

 Ουσιαστικά δε μπορούμε να ξέρουμε, κι ότι κι αν πούμε μόνο υποθέσεις θα είναι. Παρόλα αυτά μπορούμε να μιλήσουμε για το τώρα, που το ζούμε… Αλήθεια, πόσες φορές στην καθημερινότητα μας, ομολογούμε την πίστη μας; Πόσες φορές αποδεικνύουμε την πίστη μας; Φοβούμαι πως αρκετά σπάνια. Ένα απλό παράδειγμα θα σας αναφέρω. Πόσοι ξέρουν στον χώρο εργασίας σας ή στο σχολείο σας –αν είστε μαθητές- και γενικά στο ευρύτερο περιβάλλον σας ότι νηστεύετε; Δεν λέω να το φωνάζουμε, αλλά στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι τεχνηέντως, αποφεύγουμε τέτοιου είδους συζητήσεις ή και γεύματα με τρίτους για να μην καταλάβουν πως νηστεύουμε! Και για να αποφύγουμε τυχόν κόντρες που θα μας «βγει» το όνομα του/της «θεούσης»/«θεούσα»! Μήπως κατά βάθος ντρεπόμαστε;

Έχω κι άλλο ένα παράδειγμα! Σίγουρα θα έχετε κάποιον συνάδελφο ή συμμαθητή ή γνωστό τέλος πάντων, που θα έχει βλασφημήσει τα Θεία, τον Χριστό μας ή την Παναγία μας… εγώ προσωπικά έχω περισσότερους από έναν συναδέλφους που είναι βλάσφημοι! Τους είπατε ποτέ πως αυτό δεν είναι σωστό; Τους παραπονεθήκατε ποτέ ότι σας προσβάλλουν γιατί βλασφημούν τα πιστεύω σας, γιατί βλασφημούν την Μητέρα σας και τον Αδερφό σας; Εγώ προσωπικά πολύ σπάνια…Γιατί; Μήπως φοβόμαστε και πάλι να έρθουμε σε «κόντρα» με τους όποιους άλλους και να υπερασπιστούμε την πίστη μας; Και αυτό που λέει ο Χριστός μας ότι «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον πατέρα μου στους ουρανούς;” που πάει; Δεν τον αρνούμαστε έτσι;

Αυτά τα δύο απλά παραδείγματα τι σας λένε; Θα μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου που τον γνωρίζω. Εμένα λοιπόν, τα δύο αυτά, παραδείγματα, μου λένε ότι στα εύκολα αποδεικνύεται ότι έχω αδύναμη πίστη καθώς, δεν μπαίνω στην διαδικασία να την υπερασπιστώ. Στα δύσκολα λοιπόν, τι θα κάνω; Όταν θα έρθουν πλάνες και διχασμοί στην Εκκλησία μας θα έχω την δύναμη ή και την γνώση να πάρω την σωστή θέση ή μήπως γίνω κι εγώ ένας αποστάτης όπως συνέβη με τόσους Ιουδαίους την εποχή που βρισκόταν στη Γη ο Ιησούς; Πολύ φοβάμαι το δεύτερο!

Ας κάνουμε όλοι μας την αυτοκριτική μας και ύστερα ας αναρωτηθούμε:

Τι κάνουμε λοιπόν, συνεχίζουμε τη ζωή μας ως έχει, ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση για την πίστη μας; Θα παραμείνουμε δηλαδή, χλιαροί Χριστιανοί ή θα δώσουμε όλο μας το είναι στον Χριστό μας και θα αποκτήσουμε όλα τα εφόδια και τις γνώσεις για να είμαστε έτοιμοι την ώρα της κρίσης;

Η απόφαση που πρέπει να πάρουμε είναι μία και βρίσκεται στα λόγια του ίδιου του Ιησού στον Ευαγγελιστή Ιωάννη που αναφέρονται στην Αποκάλυψη κεφ.3 στ. 15 -16

Πρόκειται για εντολή του Ιησού στον Ευαγγελιστή να μεταφέρει τα εξής λόγια στον επίσκοπο της εκκλησίας της Λαοδικείας: «Ξέρω καλά τα έργα σου: δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός! Επειδή όμως δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου».

Λοιπόν, νομίζω πως τώρα καταλαβαίνουμε όλοι μας τι πρέπει να κάνουμε! Ας μην γίνουμε σαν τον επίσκοπο της Λαοδικείας, να μην είμαστε οι χλιαροί χριστιανοί που θα εμέσει ο Κύριος από το στόμα του, ας είμαστε ζεστοί στην πίστη μας για να κερδίσουμε την αιώνια βασιλεία του Κυρίου μας!

Γιάννης Κ.

Αναγνώστης

Ορθόδοξος  Χριστιανισμός