Το αλφαβητάρι των αρετών

Ά ρχιζε πάντα απ' το Θεό και πάντα τελείωνε μαζί του


Β ίου το κέρδος είν' αυτό: τη μέρα σου καλά να τελειώνεις


Γ νώριζε όλα τα καλά έργα των δικαίων

Δ εινόν το να πεινάει κανείς, μα φοβερότερος ο πλούτος ο παράνομος

Ε υεργετείς; Μάθε λοιπόν πως το Θεό μιμείσαι.

Ζ ήτα απ' το Θεό να σου είναι σπλαχνικός, σαν όμως εύσπλαχνος είσαι και εσύ

Η σάρκα η ανθρώπινη να συγκρατείται πρέπει και να δαμάζεται γερά

Θ υμό χαλίνωνε, μη πέσεις έξω από τη λογική

Ί σια ψηλά το βλέμμα σου, στη γλώσσα να 'χεις μέτρο

Κ λειδί στ' αυτιά να βρίσκεται, το γέλιο σου να 'ναι σεμνό

Λ υχνάρι να πορεύεται η λογική μπροστά από κάθε σου έργο

Μ η σου γλυστράει κάτω απ' ότι φαίνεται, εκείνο που υπάρχει

Ν α ερευνάς τα πάντα με το νου, όμως να πράττεις όσα επιτρέπονται

Ξ ένος πως είσαι, μάθε το καλά. Γι' αυτό τίμα τους ξένους

Ό ταν στη γαλήνη ταξιδεύεις, τότε να θυμάσαι τη φουρτούνα

Π άντα να δέχεσαι ευχάριστα, όσα από το Θεό προέρχονται

Ρ αβδί να σε χτυπά του δίκαιου καλύτερα, παρά ο κακός να σε τιμά

Σ τις θύρες των σοφών να πηγαινοέρχεσαι, μακρυά απ' τις θύρες των πλουσίων

Τ ο μικρό, μικρό δεν είναι όταν σε κάτι μέγα οδηγεί

Ύ βριν χαλίνωνε, μακρυά απ' την έπαρση μέγας σοφός να γίνεις

Φ υλάξου συ απ' το πέσιμο, σαν όμως άλλος πέσει, μη γελάς

Χ άρισμα το να σε φθονούν, αίσχος και μέγα, να φθονείς εσύ

Ψ υχή που στο Θεό προσφέρεται, είναι η καλύτερη θυσία

Ω, ποιος θα τα φυλάξει όλα αυτά; Αυτός και θα σωθεί!

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

Πως να σου ψάλλω όπως το θέλω;

Στο ευωδιασμένο τούτο δείλι,
που αργοπεθαίνει μεσ’ στα μύρα,
θέλω ν’ αφήσω την ψυχή μου
κάποιο τραγούδι να Σου πη
μα ως νάρθη ο στίχος μου στα χείλη,
λιώνει και χάνεται και σβει,
κι ούτε τον ήχο πιάνει η λύρα  κι ούτε τα λόγια το κοντύλι.

Πώς να σου ψάλω όπως το θέλω,
Πλάστη δικέ μου και του κόσμου;
Μέσα μου ανέκφραστ’ είναι πόθοι,
κι έπρεπε νάχω άρπες αγγέλων,
ήχο να κάμω και σκοπό μου ότι για Σε η ψυχή μου νιώθει.
Το πιο καλό δοξαστικό μου
θα μένη αυτό που δεν ειπώθη!…

Γιώργος Βερίτης