Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ from ΕνοΡΩμεν on Vimeo.

Μια προσευχή...

 

Κύριε,

Τώρα πού φτάνει στό τέλος της ἡ ἀποψινή μου ἐπικοινωνία μαζί Σου, κι ἀφοῦ Σοῦ εἶπα ὅ,τι μέ βάραινε, ὅ,τι μέ πονοῦσε,

τώρα, Κύριε, νιώθω τήν ἀνάγκη νά πῶ τό ταπεινό μου εὐχαριστῶ. Εὐχαριστῶ πού μοῦ ἐπιτρέπεις νά Σοῦ μιλῶ. Εὐχαριστῶ πού δέν μέ ἀποστρέφεσαι… Δέν μετρᾶς τά λάθη, δέν ἐξετάζεις τί κατάντησα… τί δέν εἶμαι… τί εἶμαι…

Κύριε, ἐγώ γονατίζω καί μέ σκυμμένο τό κεφάλι Σοῦ μιλῶ. Ἀλλά ποιός τελικά ταπεινώνεται;

Ἐσύ, Θεέ μου, δείχνεις ἄφατη ταπείνωσι, ἀφοῦ σκύβεις κι ἀφουγκράζεσαι τούς στεναγμούς, τά δάκρυα, τήν χαρά… Ἐγώ γονατίζω ἐξωτερικά, ἀλλά Ἐσύ κατεβαίνεις.

Τί διαφορά ἀπό τούς ἄρχοντες τοῦ κόσμου! Πόσο ἀνώτερη ἡ ἐξουσία Σου καί ταυτόχρονα πόσο πιο προσιτός ὁ θρόνος Σου σέ μᾶς!

Σ’ εὐχαριστῶ πού κρατᾶς τήν πόρτα ἀνοιχτή…

Σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἀκοῦς…

Σ’ εὐχαριστῶ πού στέλνεις πνοή γαλήνης ἀπ’ τόν οὐρανό, ἀπάντηση μυστική μέσ’ στήν καρδιά πώς μακροθυμεῖς καί πώς μπορῶ νά συνεχίσω νά Σοῦ μιλῶ…

Πηγή: Περιοδικό «Ἁγία Λυδία», τεῦχος 464, Ὀκτώβριος 2011.

ΕΛΑΦΟΣ

Μήν περιμένεις τήν τύχη σου με σταυρωμένα χέρια...

 

Ὅταν  οἱ νέοι παίρνουν κακούς βαθμούς, φωνάζουν «Ἀλήθεια, δέν ἔχω τύχη!.. Κι’ ἄν κανένας συμμαθητής τους σημειώσῃ γρήγορη πρόοδο, ἀμέσως βγάζουν κρίσι: «Πάντα τυχερός αὐτός ὁ βλάκας!»

Ὅμως ἡ πρόοδος εἶναι μόνο ὑπόθεσι τῆς τύχης, ὅποιος βασίζεται σ’ αὐτήν μοιάζει μ’ ἐκεῖνον, πού περιμένει μέ στόμα ἀνοιχτό νά πέσῃ ἀπό τόν οὐρανό ἕτοιμο ψητό κρέας! Ναί, ἄν ἔνας θέλῃ νά ἐπιτύχῃ κάτι στήν ζωή, δέν πρέπει νά ἐμπιστεύεται στήν τύχη, ἀλλά ὅταν τήν βρῃ νά τήν ἁρπάζῃ καί νά τήν κρατῇ στά στιβαρά του χέρια.