Έλεν Κέλλερ

Σκέψεις της Έλεν Κέλλερ από το βιβλίο

 «Ή ανοιχτή πόρτα»

Η Έλεν Κέλερ γεννήθηκε στη δύση του 19ου αιώνα στον Αμερικανικό Νότο, το 1880. Όταν έγινε 19 μηνών, μια αιφνίδια ασθένεια της στέρησε για πάντα το φως και την ακοή της, αφήνοντάς την ένα «αγρίμι», που αδυνατούσε να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της… Μέχρι που οι γονείς της προσέλαβαν μια ειδικά εκπαιδευμένη δασκάλα, ικανή να διδάξει στο 7χρονο πλέον παιδί τους, τρόπους και μεθόδους συνεννόησης και κατανόησης του γύρω κόσμου. Και έτσι στην ανθρωπότητα ανέτειλε η μεγάλη συγγραφέας, δασκάλα και αγωνίστρια Έλεν Κέλερ, που δαπάνησε τη μακρά ζωή της βοηθώντας συνανθρώπους της με παρόμοια προβλήματα να γνωρίσουν και αυτοί τον κόσμο!

"Καθώς περπατώ στο δωμάτιο μου με αβέβαια βήματα, το πνεύμα μου υψώνεται στον ουρανό μ' αέτινα φτερά και κοιτάζει μ' άπληστα μάτια έναν κόσμο αιωνίας ομορφιάς".

"Χωρίς τη χριστιανική πίστη δεν θα είχε πολύ νόημα η ζωή μου. Θα ήμουνα μια απλή κολώνα σκοταδιού μέσα στο σκοτάδι. Όσοι φροντίζουν για την πλήρη χαρά των υλικών τους αισθήσεων με λυπούνται, γιατί δεν βλέπουν το χρυσό σπίτι της ζωής μου, όπου ζω ευτυχισμένη. Όσο σκοτεινό κι αν τούς φαίνεται το μονοπάτι μου, κρατάω το μαγικό φώς μέσα στην καρδιά μου. Ή πίστη, δυνατός πνευματικός προβολέας φωτίζει το δρόμο μου.

«Αν δεν άφηνα την πίστη να φυσήξει μέσα μου, θα πέθαινα".

"Ή απλή παιδική πίστη σ' ένα θείο φίλο λύνει όλα τα προβλήματα, πού μάς έρχονται από γη και θάλασσα. Συναντούμε δυσκολίες σε κάθε στροφή. Αποτελούν τη συνοδεία της ζωής. Ό ασφαλέστερος τρόπος να τις αντιμετωπίσουμε είναι να παραδεχτούμε ότι είμαστε αθάνατοι κι ότι έχουμε ένα φίλο, πού ούτε κοιμάται, ούτε αδρανεί, μα πού μάς φυλάει και μάς οδηγεί. Φτάνει να τού το επιτρέψουμε. Με αυτή την πίστη γερά ριζωμένη στην εσώτατη ύπαρξη μας μπορούμε να προχωρούμε εμπρός".

«Έχω πεποίθηση, πού με στυλώνει, ότι ή άγρυπνη θεία Πρόνοια οδηγεί τόσο την τροχιά τού πλανήτου, όσο και το πέταγμα τού σπουργίτου και παρακολουθεί τις υποθέσεις τού άνθρωπου και ενισχύει την προσπάθεια του. Αυτή ή πίστη, ότι ό Θεός ενδιαφέρεται «προσωπικά» για μάς, δίνει μια πιο όμορφη όψη στον ανιαρό κόσμα, πού ζούμε σαν ξένοι. Μεταδίδει σ' αυτούς πού μπορούν να πιστεύουν μια συνείδηση δυνάμεως".

"Τη δύναμη, όχι την άνεση, ζητώ από την πίστη. Ή ζωντανή πίστη δεν μάς προσφέρει τη φυγή από τη ζωή και τα κακά της, αλλά μάς χαρίζει μια πιο πλούσια ζωή, για να αντιμετωπίζουμε, όλα τα εμπόδια και όλους τούς μόχθους. Ή πίστη όταν την καταλάβουμε καλά, είναι ενεργητική, όχι παθητική. Ή ενεργητική πίστη δεν ξέρει τί θα πει φόβος. Αρνείται την απόγνωση. Οπλισμένος με πίστη ό πιο αδύναμος θνητός είναι ισχυρότερος από κάθε τι. Ό Θεός πού βρίσκεται μέσα του τον οπλίζει για να αντιμετωπίσει τον κόσμο ολόκληρο".

"Νιώθω τη φλόγα της αιωνιότητας στην ψυχή μου".

"Πιστεύω στην αθανασία της ψυχής, γιατί έχω μέσα μου αθάνατες λαχτάρες. Πιστεύω πώς τα ατομικά μας κίνητρα και οι σκέψεις μας και οι πράξεις μας φτιάχνουν τον μετά θάνατο κόσμο μας. Πιστεύω ότι στη μελλοντική ζωή θα έχω τις αισθήσεις πού δεν είχα σε τούτη εδώ, και ότι στο μελλοντικό μου σπίτι θα υπάρχει ή αιώνια ομορφιά. Χωρίς αυτή την πίστη δεν θα είχε νόημα ή ζωή μου. Θα ήμουνα μια απλή κολώνα σκοταδιού μέσα στο σκοτάδι. Ή πίστη στην αιωνιότητα, δυνατός πνευματικός προβολέας φωτίζει το δρόμο μου κι αν απαίσιες αμφιβολίες παραμονεύουν στη σκιά, περπατάω άφοβη προς το τέρμα, όπου ή ζωή και ό θάνατος είναι ένα πράγμα γιατί πέρα απ' το θάνατο υπάρχει ή ζωή".

"Για τρία πράγματα ευχαριστώ το Θεό, κάθε μέρα της ζωής μου: Γιατί μου χάρισε τη γνώση των έργων Του, γιατί άναψε μέσα στο σκοτάδι μου τη φλόγα της πίστεως, και Τον ευχαριστώ πολύ μα πάρα πολύ., γιατί μπορώ να προσμένω μια άλλη ζωή - μια ζωή χαρούμενη, γεμάτη φώς και θείο τραγούδι".

"Έχε το όραμα του ουρανού στην ψυχή σου... Ή επιτυχία και ή ευτυχία σου βρίσκονται μέσα σου...".

"Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί πολλοί άνθρωποι φοβούνται το θάνατο. Ή ζωή τούτη είναι πιο σκληρή από το θάνατο - ή ζωή διαιρεί και αποξενώνει, ενώ ό θάνατος πού είναι στην ουσία ζωή αιώνια, ξανασμίγει και συμφιλιώνει".

"Ασφαλώς δεν θα κλαίγαμε, αν κάποιος αγαπημένος φίλος είχε την καλή τύχη να μετακομίσει από ταπεινό κι άβολο σπίτι σ' έπαυλη, πού λούζεται από το φώς, γεμάτη ομορφιές Θα λέγαμε πώς ήταν τυχερός ό φίλος μας και με πόση λαχτάρα θα προσμέναμε τον καιρό πού κι εμείς θα μπορούσαμε ίσως να εγκαταλείψουμε τα καθημερινά μας έργα και να τον επισκεφθούμε στο σπίτι της ομορφιάς και του φωτός".

Από  Πατμιάς του Γένους Εκκλησιαστική Σχολή