Στο ευωδιασμένο τούτο δείλι,
που αργοπεθαίνει μεσ’ στα μύρα,
θέλω ν’ αφήσω την ψυχή μου
κάποιο τραγούδι να Σου πη
μα ως νάρθη ο στίχος μου στα χείλη,
λιώνει και χάνεται και σβει,
κι ούτε τον ήχο πιάνει η λύρα κι ούτε τα λόγια το κοντύλι.
Πώς να σου ψάλω όπως το θέλω,
Πλάστη δικέ μου και του κόσμου;
Μέσα μου ανέκφραστ’ είναι πόθοι,
κι έπρεπε νάχω άρπες αγγέλων,
ήχο να κάμω και σκοπό μου ότι για Σε η ψυχή μου νιώθει.
Το πιο καλό δοξαστικό μου
θα μένη αυτό που δεν ειπώθη!…
Γιώργος Βερίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου